Voor dit werk liet Sophie de Vos zich inspireren door de vondst van de nachtjapon van haar overleden grootmoeder. Hoewel zij haar grootmoeder nooit in deze nachtjapon heeft gezien, werd zij geconfronteerd met een nostalgisch gevoel van vertrouwdheid dat verder ging dan het verstand kon bevatten.
Tijdens het vastleggen van dit intieme beeld merkte Sophie een intrigerend spel van licht op het oppervlak van de stof op, dat haar gedachten naar andere tijdperken bracht. Ze dacht aan de overvloed aan wervelende stoffen met prachtige licht- en schaduwpartijen in schilderijen uit de Renaissance, en aan de stof die in Romeinse sculpturen sierlijk over de vloer gedrapeerd ligt. Sophie raakte gefascineerd door de manier waarop deze bekende referenties uit ons collectieve visuele geheugen konden samenvallen met de kleine, nostalgische herinnering die de nachtjapon van haar grootmoeder opriep.