Het werk van Eva Dijkstra is gebaseerd op de taal van minimalisme en harde abstractie. Het bevindt zich op de grens tussen schilderkunst en beeldhouwkunst, kunst en design. Door zichzelf als niet objectief voor te stellen, openbaart zich de ware betekenis van het werk pas na nader onderzoek. Elk van de werken vindt zijn oorsprong in data, zoals de ‘World Happiness Index’ of de wereldwijde temperatuurstijging. Eva ontleedt en vertaalt deze cijfers minutieus naar nauwkeurig gemaakte diagrammen. 
Na dit eerste proces lijkt het werk zich te 'ontwikkelen' tot gedurfde en kleurrijke composities, zowel exact als abstract. Eva werkt voornamelijk met gevormde doeken en samengestelde wandobjecten, wat deel uitmaakt van haar voortdurende zoektocht om het 2D te combineren met het driedimensionale. Bedekte vormen onder het canvas verwijzen naar zowel de onderliggende diagrammen als de verhulde betekenis die ten grondslag ligt aan elk werk.