Oude Egyptenaren gingen niet met pensioen. Hard werken deden ze wel en in hun vrije tijd bouwden ze nog piramiden ook: in de periode dat de landerijen onder water stonden door de jaarlijkse overstroming van de Nijl, zwoegden de boeren om een eeuwige rustplaats voor hun farao te bouwen. Maar daarmee was het met werken niet gedaan. De Egyptenaren geloofden namelijk dat het eeuwige leven er na de dood min of meer hetzelfde uitzag als dat ervoor. Dus ook na de dood: werken. De goden bezaten uitgestrekte landerijen en overledenen werden opgeroepen deze te bewerken. Gelukkig geloofden de Egyptenaren ook in magie! Ze bedachten al snel dat dubbelgangers hun plaats als arbeider zouden kunnen innemen. Ze maakten daarvoor kleine menselijke figuren van hout, terracotta of van een soort geglazuurd aardewerk (faience) en schreven daarop hun naam en een magische spreuk. Die spreuk  zorgde ervoor dat als de naam van de overledene door de goden werd afgeroepen om te werken,  de kleine dubbelganger zou roepen: ‘Hier ben ik!’. De dubbelgangers werden Ushabti’s genoemd: ‘antwoorders’. Om het werk op het land goed te kunnen verrichten gaf men de figuurtjes landbouwwerktuigjes in de handen en een zak met zaaigoed op de rug. In het begin beperkte men zich tot een paar figuren die als dubbelganger diende, maar later gaf men in graven hele werkploegen mee van een paar honderd stuks inclusief opzichters met een zweep in de handen: aan werkschuw volk hadden de Egyptenaren duidelijk een broertje dood.