Nathalie Campion wil de kracht en kwetsbaarheid van de natuurlijke wereld tot uitdrukking brengen. Haar werk is geïnspireerd op  de cyclus van het leven en de natuur.
In haar sculpturen is het lichaam heimelijk aanwezig. De verschillende vormen, de boomstronken impliceren deze aanwezigheid.
Ze hebben geen gezicht, als een eerbetoon, een laatste elegie, herinnert de keramiek ons aan verre bossen.
De klei wordt opgetild, ontrafeld. Nathalie Campion werkt met dit materiaal alsof het een levend lichaam is. Haar relatie ermee is tactiel, vleselijk. Het eindresultaat is het belangrijkste bewijs van deze relatie. De aarde, de klei, wordt een vector van sensualiteit, een object dat verlangt, een subject. De lente komt er langzaam aan.
Nathalie Campions gebruik van kleur is een verwerping van het niet-essentiële. Ze laat het bestaan van die vormen toe, geeft het zoals het is, leeg van overbodige artefacten. Gepeld als een vrucht waarin we een geheime schat zouden ontdekken, lijkt het werk langzaam af te brokkelen. Het begint aan een reis naar de vochtige grond.
Dan duikt een paradox op: tussen fascinatie en afstoting, angst en verlangen, wonder en opoffering. Het werk van Nathalie Campion gaat in op de vragen die deze dualiteit oproept.
Een boomstronk is een rivier. Het is de veerkracht van een sterke natuur die zichzelf vernieuwt terwijl ze door de dood gaat. Het is een prachtig zelfvoorzienend systeem, het tweede deel van een cyclus, het idee van een offer.
Nathalie Campion creëert met dit geweld. De toeschouwer is de belangrijkste getuige van deze brutaliteit. Dood - lijdende klei, al deze elementen neigen ertoe het menselijk erfgoed aan te tonen dat veel pijn in de wereld brengt. Het materiaal doorloopt kritieke toestanden, het breekt bijna.
De planeet, het menselijk gedrag, alles is samengesmolten, alles lijkt op instorten te staan.
Woede, angst, het lijden van moeder aarde, worden hier geïllustreerd in een plastische duizeling, het onontkoombare uitbeeldend met kracht en melancholie, een paradoxale combinatie van twee krachten: De natuur en de mensheid.
De sculpturen van Nathalie Campion dragen deze paradox in zich, waardoor ze van geboorte tot dood gaan in een eindeloze cirkel.