De jonge Krishna, liggend op een palmblad, neemt zijn teentje sabbelend in zijn mond. 
Dat sabbelen op de teen heeft in de hindoetraditie een symbolische betekenis:
Zelfvoorzienendheid van God – Krishna voedt zichzelf, hij heeft niemand nodig om hem te voeden.
Kosmische eenheid – het kind Krishna sabbelt op zijn eigen teen alsof hij de hele schepping (die in hem besloten ligt) proeft.
Speelsheid en onschuld – het beeld benadrukt de charme en spontaniteit van de godheid in zijn kinderlijke vorm.
Voor veel gelovigen roept dit beeld een gevoel van liefde, bescherming en devotie op: de almachtige Heer die toch in een kinderlijke, aandoenlijke vorm verschijnt.